Buldog francuski w ostatnich latach stał się popularny na całym świecie. Te małe pieski z uszami nietoperza i ogromną osobowością podbiły nasze serca, ale czy zastanawialiście się kiedyś, skąd pochodzi buldog francuski? 

Droga do sławy tego małego pieska nie była prosta, a co zaskakujące buldog francuski nie pochodzi z Francji. Przed wami wyjątkowa historia buldoga francuskiego. 

Przodkowie Buldoga 

Buldog francuski to rasa o długiej historii, której pochodzenie do dzisiaj nie jest do końca wyjaśnione. Najprawdopodobniej przodkami buldoga francuskiego były rzymskie molosy. 

Molosy były dużymi, muskularnymi i nieustraszonymi psami, których używano głównie jako strażników w starożytnej Grecji. Potomkami psów molosowych są m.in. nowofunlandy, pitbulle, bernardyny, można zatem powiedzieć, że to ich dalecy krewni! 

Bezpośrednim potomkiem starożytnych psów molosowych są Mastify Angielskie, a podrasą tych psów był Bullenbeisser, wymarła rasa psów, wykorzystywana do polowania na wilki, niedźwiedzie i dziki. 

Kiedy w 1835 roku Anglia zakazała krwawych sportów, psy znalazły się bez „pracy”. Hodowcy zaczęli dążyć do miniaturyzacji buldogów, nadania im milszego charakteru tak, aby stały się psami do towarzystwa. Prawdopodobnie rasa powstała dzięki skrzyżowaniu buldoga staroangielskiego i mopsa.

Tak powstał Toy Bulldog (Buldog Zabawkowy). Rasa stała się powszechna w Anglii, a psy zaczęły pojawiać się na wystawach około 1860 r. Ważyły wówczas od 7 do 11 kg, chociaż zdarzały się takie o wadze 5-6 kg. Małe buldogi popularne były wśród robotników ze środkowej Anglii, a szczególnie dużo z nich należało do tkaczy w okolicach Nottingham. 

Historia buldoga francuskiego – Francja

W tym samym czasie w Anglii rozpoczęła się rewolucja przemysłowa. Maszyny wyparły pracę rzemieślników (szczególnie tkaczy), którzy zaczęli przenosić się do Normandii we Francji. Przywieźli ze sobą różne psy, w tym miniaturowe buldogi. 

Na początku małe buldogi uchodziły za psy plebejskie i należały do robotników, rzeźników, właścicieli kawiarni itp. Ich popularność szybko rozprzestrzeniła się od Normandii do Paryża. Niedługo potem zyskały dużą popularność w całej Francji.  

Francuzi uwielbiali cechu buldoga, jego rozmiar i stojące uszy. Dla Anglików były to wady, więc chętnie wysyłali buldogi do Francji. Popyt na nie był tak duży, że w Anglii zostało tylko kilka psów.

Jak powstał buldog francuski?

We Francji zaczęto krzyżować buldogi z innymi rasami. Francuscy hodowcy psów próbowali stworzyć psa, który byłby mniejszy niż jego poprzednik i miał inną, bardziej normalną żuchwę, a uszy pionowe lub „różowate”.

Kynolodzy mówią o powstaniu buldoga francuskiego w wyniku skrzyżowania Toy Bulldoga z mopsem, terierem lub z psem do tępienia gryzoni i małymi dogowatymi z północnej Francji i Belgii.

Małe buldogi długo walczyły o oficjalne uznanie. W 1898 roku Centralne Towarzystwo Kynologiczne uznało buldoga francuskiego za nową, odrębną rasę. Jednocześnie przyjęto oficjalną nazwę rasy — buldog francuski (fr. Bouledogue Francais — połączenie słów „boule” (piłka) i „dogue” (mastiff lub molosser).

Buldog francuski na salonach

Na początku buldogi francuskie uchodziły za psy plebejskie. Cieszyły się popularnością wśród zwykłych paryżan: rzeźników, handlarzy, właścicieli kawiarni itp. Towarzyszyły swoim opiekunom na halach targowych i w kawiarniach.

Za sprawą swojego szczególnego wyglądu i towarzyskiego charakteru podbiły też sfery wyższe i świat artystów. Zmiana ich statusu społecznego nastąpiła, gdy angielski król Edward VII stał się posiadaczem buldoga francuskiego. Słynny artysta Henri de Toulouse-Lautrec przedstawił w kilku pracach Bouboule, Buldożkę należącą do właścicielki jego ulubionej restauracji.

Spór o uszy

Amerykańscy miłośnicy rasy woleli Francuzów z wyprostowanymi uszami „nietoperza”. We Francji przyjęto zarówno uszy wyprostowane, jak i uszy „różane” (złożone jak u buldoga angielskiego).

Buldogi francuskie po raz pierwszy prezentowane były na wystawie Westminster w 1896 roku, a ich wizerunek znalazł się na okładce katalogu Westminster z 1897 roku, mimo iż nie były jeszcze zatwierdzoną rasą AKC (American Kennel Club – największa organizacja kynologiczna w Stanach Zjednoczonych).

Na wystawie obecne były zarówno psy z uszami „nietoperza”, jak i uszami „różanymi”, ale sędzia wystawił tylko te z uszami „różanymi” – uszami zagiętymi na końcach. Rozwścieczeni amerykańscy hodowcy założyli French Bull Dog Club of America i opracowali standard rasy dopuszczający tylko ucho nietoperza. Zorganizowali własną wystawę, tylko dla psów z uszami nietoperza. Zwycięzcą tej pierwszej wystawy został buldog o imieniu Dimboola.

Buldogi francuskie stały się bardzo popularne na wschodnim wybrzeżu USA. Były uwielbiane przez elitę społeczną — w tym Rockefellerów i JP Morganów. Uważane za symbol bogactwa – szczenięta kosztowały w tym czasie ponad 3000 USD. Buldog francuski szybko stał się popularną rasą w Ameryce.

Na wyginięciu

Po I wojnie światowej popularność rasy zaczęła spadać, co trwało następne pięćdziesiąt lat. Przyczyniła się do tego również ogromna popularność innej małej rasy brachycefalicznej, Boston Terriera.

Buldog francuski o imieniu Mutt podczas I Wojny Światowej dostarczał papierosy i ofiarował żołnierzom swoją przyjaźń. Służył armii Stanów Zjednoczonych. Został kilkakrotnie lekko ranny podczas wojny, ale nie powstrzymało go to od dostarczania papierosów żołnierzom na linii frontu.

Również wielu Francuzów miało problemy z rodzeniem się w sposób naturalny, upłynęły lata, zanim zaczęto wykonywać bezpieczne, weterynaryjne cięcie cesarskie.

Zanim klimatyzacja w mieszkaniach stała się powszechna – gorące miesiące letnie były dla buldogów szczególnie ciężkie.

Podczas Wielkiego Kryzysu w latach trzydziestych XX mocno spadło zainteresowanie psami rasowymi. Niewielka liczba hodowców w Ameryce i Europie utrzymywała płomień przy życiu.

II wojna światowa była trudnym okresem dla buldoga francuskiego. Brak pożywienia doprowadził do głodu wiele psów. W Europie było ledwo wystarczającej ilości pożywienia dla ludzi, nie mówiąc już o zwierzętach.

W latach 80 nastąpił szybki wzrost liczby buldogów francuskich ze względu na nowo pobudzony French Bull Dog Club of America, w którym pojawili się młodzi hodowcy. Uczynili z wystaw ważne wydarzenia i przyczynili się do stworzenia magazynu poświęconego buldogom — The French Bulletin.

Buldog Francuski w Polsce

Podobnie jak miało to miejsce za granicą, buldogi francuskie stały się ulubieńcami polskiej arystokracji, inteligencji oraz artystów. Kilka ważnych wydarzeń w polskiej historii buldoga francuskiego.

• W 1928 roku opublikowano pierwszy wzorzec rasy w książce „Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie” (M. Trybulski).

• W wydaniu nr 2 miesięcznika „Mój Pies” z 1934 roku można znaleźć fotografię pary buldożków o imionach Pouche i Zezett, stanowiących własność ks. Olgierdowej Czartoryskiej z Baszkowa.

• W 1937 roku powołano Klubu Buldoga Francuskiego.

II wojna światowa spowodowała zniszczenie dużej ilości publikacji i dokumentów, na podstawie których można by prześledzić rozwój rasy w naszym kraju. Rozwój kynologii w Polsce gwałtownie zahamował. Kolejny etap jej rozwoju rozpoczyna się po 1945 roku.

• W hodowli buldogów francuskich prowadziła Warszawa, gdzie rasą interesują się Weberowie i gdzie powstaje hodowla „Varsovia”. Pojedyncze buldogi napotykano m.in. na Śląsku i w Krakowie.

• Kraków i Wrocław – miasta w latach 70. zaczynają zyskiwać na popularności za sprawą prestiżowych nagród dla znajdujących się w mieście hodowli.

• W 1995 roku dopuszczono beżowe umaszczenie psów, które zyskuje coraz większą popularność, a tym samym przyczynia się do rozwoju kolejnych hodowli.